Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν δεινός συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).
«Σαϊτάν ασκέρ», «τάγμα του σατανά» αποκαλούσαν οι τούρκοι το στράτευμά του. Σαν συνταγματάρχης ζούσε σπαρτιάτικα· για να μπορεί να βοηθεί τους στρατιώτες του και τους αξιωματικούς του.
Δεν του «έκανε καρδιά» να τρώει, να πίνει, να γλεντάει και ο διπλανός του να υποφέρει.
«Το μισθό του διοικητού μου (καταθέτει ο υπασπιστής του Παπαθανασόπουλος) τον έπαιρνα εγώ.
Κατ' εντολήν του διετίθετο: Στα αυστηρότατα περιορισμένα προσωπικά του έξοδα και στις ανάγκες των στρατιωτών του!
Αν περίσσευε κάτι, το διέθετε στο συσσίτιο των αξιωματικών». (Βλ. Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας, πενήντα χρόνια απουσίας, Ιστορία, (εικονογραφημένα) εκδοτικός οργανισμός, Πάπυρος, τ. 421, Ιούλιος 2003, σελ. 39-49).
Γυρίζοντας στην Ελλάδα (1922) έγινε αρχηγός της επαναστατικής Κυβερνήσεως, και τρεις φορές Πρωθυπουργός.
Σαν Πρωθυπουργός αρκέσθηκε στον μισθό του συνταγματάρχου. Και συντηρούσε με τον μισθό του αυτόν τέσσερα ορφανά παιδάκια. Έφθανε στο σημείο να μην έχει στην τσέπη του δραχμή!
Δεν είχε καν δικό του σπίτι...! Αρχικά έμεινε σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Αργότερα νοίκιασε ένα διαμερισματάκι στη Βασ. Σοφίας. Όταν αρρώστησε, τον επισκέφθηκαν οι Βασιλείς, Παύλος και Φρειδερίκη.
«Γιατί μένετε σε τόσο μικρό σπιτάκι; Θα κοιτάξουμε να μείνετε σε καλύτερο σπίτι!», του είπε η Βασίλισσα.
«Όχι, σας ευχαριστώ. Ο λαός μας μένει σε πολύ κατώτερα σπιτάκια!», της απάντησε ο Πρωθυπουργός.
Κάποια μέρα καθώς ξεκουραζόταν στο διαμερισματάκι του, ήρθε μια γυναίκα από την Κοκκινιά, θέλοντας σώνει και καλά, να τον δει προσωπικά. «Ας έρθει», είπε στον υπασπιστή του.
«Μα πρέπει να ξεκουρασθείτε, θα πεθάνετε, αν δεν ξεκουράζεστε λιγάκι», του απάντησε ο υπασπιστής. Και ο Πρωθυπουργός: «Μιχάλη, σκέφτεσαι, αν αυτή η φτωχειά έχει εισιτήρια για να ξαναρθεί;!». Και τη δέχθηκε.
Σε μια περιοδεία του στον Έβρο, βλέποντας «ιδίοις όμμασιν» τη δυστυχία του λαού του, σπάραξε η καρδιά του.
Όταν κάθισε στο επίσημο «τραπέζι», δεν μπόρεσε να φάει! (Σημειώστε: «Στη διάρκεια του επισήμου δείπνου (8.7.08) της Ιαπωνίας του G8, οι ηγέτες των πλουσίων βιομηχανιών δοκίμασαν 19 διαφορετικά πιάτα, κορυφαίων σπεσιαλιτέ, συζητώντας για την παγκόσμια επισιτιστική κρίση!» (Βήμα, 9.7.08). Συζητούσαν για τη φτώχεια, τρώγοντας τα καλύτερα φαγητά!).
