Υπόδειγμα Πρωθυπουργού

Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν δεινός συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).

«Σαϊτάν ασκέρ», «τάγμα του σατανά» αποκαλούσαν οι τούρκοι το στράτευμά του. Σαν συνταγματάρχης ζούσε σπαρτιάτικα· για να μπορεί να βοηθεί τους στρατιώτες του και τους αξιωματικούς του.

Δεν του «έκανε καρδιά» να τρώει, να πίνει, να γλεντάει και ο διπλανός του να υποφέρει.

«Το μισθό του διοικητού μου (καταθέτει ο υπασπιστής του Παπαθανασόπουλος) τον έπαιρνα εγώ.

Κατ' εντολήν του διετίθετο: Στα αυστηρότατα περιορισμένα προσωπικά του έξοδα και στις ανάγκες των στρατιωτών του!

Αν περίσσευε κάτι, το διέθετε στο συσσίτιο των αξιωματικών». (Βλ. Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας, πενήντα χρόνια απουσίας, Ιστορία, (εικονογραφημένα) εκδοτικός οργανισμός, Πάπυρος, τ. 421, Ιούλιος 2003, σελ. 39-49).

Γυρίζοντας στην Ελλάδα (1922) έγινε αρχηγός της επαναστατικής Κυβερνήσεως, και τρεις φορές Πρωθυπουργός.

Σαν Πρωθυπουργός αρκέσθηκε στον μισθό του συνταγματάρχου. Και συντηρούσε με τον μισθό του αυτόν τέσσερα ορφανά παιδάκια. Έφθανε στο σημείο να μην έχει στην τσέπη του δραχμή!

Δεν είχε καν δικό του σπίτι...! Αρχικά έμεινε σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Αργότερα νοίκιασε ένα διαμερισματάκι στη Βασ. Σοφίας. Όταν αρρώστησε, τον επισκέφθηκαν οι Βασιλείς, Παύλος και Φρειδερίκη.

«Γιατί μένετε σε τόσο μικρό σπιτάκι; Θα κοιτάξουμε να μείνετε σε καλύτερο σπίτι!», του είπε η Βασίλισσα.

«Όχι, σας ευχαριστώ. Ο λαός μας μένει σε πολύ κατώτερα σπιτάκια!», της απάντησε ο Πρωθυπουργός.

Κάποια μέρα καθώς ξεκουραζόταν στο διαμερισματάκι του, ήρθε μια γυναίκα από την Κοκκινιά, θέλοντας σώνει και καλά, να τον δει προσωπικά. «Ας έρθει», είπε στον υπασπιστή του.

«Μα πρέπει να ξεκουρασθείτε, θα πεθάνετε, αν δεν ξεκουράζεστε λιγάκι», του απάντησε ο υπασπιστής. Και ο Πρωθυπουργός: «Μιχάλη, σκέφτεσαι, αν αυτή η φτωχειά έχει εισιτήρια για να ξαναρθεί;!». Και τη δέχθηκε.

Σε μια περιοδεία του στον Έβρο, βλέποντας «ιδίοις όμμασιν» τη δυστυχία του λαού του, σπάραξε η καρδιά του.

Όταν κάθισε στο επίσημο «τραπέζι», δεν μπόρεσε να φάει! (Σημειώστε: «Στη διάρκεια του επισήμου δείπνου (8.7.08) της Ιαπωνίας του G8, οι ηγέτες των πλουσίων βιομηχανιών δοκίμασαν 19 διαφορετικά πιάτα, κορυφαίων σπεσιαλιτέ, συζητώντας για την παγκόσμια επισιτιστική κρίση!» (Βήμα, 9.7.08). Συζητούσαν για τη φτώχεια, τρώγοντας τα καλύτερα φαγητά!).

Αυτόπτης λοιπόν μάρτυρας έλεγε για τον Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα: «Οι φίλοι του στο Σουφλί, του παρέθεσαν «γεύμα» σε εστιατόριο.

Στο «τραπέζι» παρακαθίσαμε και εμείς, οι συνοδοί του. Ριχτήκαμε στο φαϊ σαν πεινασμένοι λύκοι!

Ο Ν. Πλαστήρας βαθιά στενοχωρημένος, άπλωνε το χέρι του στο πιάτο, έπαιρνε ένα ελάχιστο και έκανε, πως έτρωγε! Καθόμουν πολύ κοντά του.

Έσκυψα πίσω από την καρέκλα του, και του είπα: «Δεν Σας βλέπω να τρώτε. Από το πρωί δεν βάλατε τίποτε στο στόμα σας! Πρέπει να φάτε κάτι».

Στύλωσε πάνω μου τα μάτια του, και μου ψιθύρισε: «Μετά από αυτά που είδαμε, μου κόπηκε η όρεξη!».

Έφαγε λίγα φρούτα και σηκώθηκε στα γρήγορα. Φύγαμε πολύ νωρίτερα. Στο Διδυμότειχο τα ίδια! Η περιοδεία του στον Έβρο κατάντησε γι' αυτόν ψυχικό μαρτύριο!».

Πέθανε το 1953. Η περιουσία του; 216 δραχμές στο πορτοφόλι του και 10 δολάρια στην τσέπη του! (Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας κ.λ.π.).

Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως χρειάζεται καρδιά Νικάλαου Πλαστήρα! Μόνο με τέτοια καρδιά θα επιλυθεί.

Ξεκάθαρα πράγματα: Δεν υπάρχει ανθρωπιά. Άσπλαγχνα κομπιούτερς (που κάνουν ψυχρούς λογαριασμούς) μας κυβερνάνε!

«Ντροπή μας», ήταν ο τίτλος του κυρίου άρθρου της εφημερίδας «Ελεθευροτυπία» (φ. 13.10.2007) με αφορμή την παγκόσμια ημέρα (17 Οκτωβρίου) για την εξάλειψη της πτώχειας.

Μεταξύ των άλλων έγραφε: «Πεθαίνουν από την πείνα 18 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας το χρόνο,από τους οποίους τα 10 εκατομμύρια παιδιά! Πολιτικό είναι το πρόβλημα της φτώχειας, επισημαίνουν οι μελετητές, και υπογραμμίζουν ότι τα κράτη θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης στους πολίτες τους, αν αποφάσιζαν να περιορίσουν την εκμετάλλευση και να εφαρμόσουν πολιτικές σεβασμού της ανθρώπινης αξίας (...).Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση και απελπισία υπάρχουν και στους αναπτυγμένους, γιατί δεν υπάρχει ανθρωπιά, γιατί έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη αξία.Έχουν ξεπεράσει στην Ευρώπη τα 70 εκατομμύρια οι φτωχοί (μιλάμε για το 2007!) και ουδείς από τους τεχνοκράτες, τους τραπεζίτες και τους σοφούς των Βρυξελλών συγκινείται και ενδιαφέρεται να δρομολογήσει πολιτικές, που θα εξαλείψουν την ντροπή".

Μου έλεγε ένας φτωχός και άνεργος συνάνθρωπός μας: «Όταν βλέπω στην τηλεόραση βουλευτές, πολιτικούς, δημοσιογράφους να μιλάνε για την κρίση, «τα παίρνω στο κρανίο!».

Πως τολμούν και μιλάνε για την κρίση, αυτοί που έχουν χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ στην άκρη;! Που ξέρουν αυτοί από κρίση;!

Εμένα να ρωτήσουν, που δεν μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου! Αν τους καίει η κρίση, ας βάλουν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη τους, και ας μας βοηθήσουν! Εκεί θα τους παραδεχθώ!».

Μήπως δεν είχε δίκιο;

Του Αρχιμ. Βασίλειου Μπακογιάννη για την Romfea.gr
πηγή:http://www.romfea.gr/